اثر تعداد لایه های فایبر بر مقاومت به شکست بریج های کامپوزیتی تقویت شده با فایبر

مقدمه: هدف از این مطالعه معرفی بریج های کامپوزیتی تقویت شده با فایبر و بررسی محل و موقعیت مناسب قرار دادن فایبر به منظور حصول بیشترین استحکام می باشد. روش بررسی: 20 دندان پره مولر دوم و 20 دندان مولر دوم برای ساخت بریج های کامپوزیتی تقویت شده با فایبر انتخاب شدند. 20 نمونه از دندان ها برای یک لایه فایبر در نظر گرفته شدند و در باقیمانده دندان ها از دو لایه فایبر استفاده گردید. در نمونه های گروه اول فایبر در موقعیت 3/1 تحتانی و در گروه دوم درهر دو موقعیت 3/1 میانی و 3/1 تحتانی قرار گرفت. پس از آماده سازی دندان ها، رستوریشن ها ساخته شدند و نمونه های آماده شده ترموسایکل گردیده و پس از آن توسط ماشین آزمون یونیورسال در منطقه میانی پونتیک و با سرعت mm/min 1 تحت فشار قرار گرفتند. یافته های پژوهش با استفاده از تست kolmogorov-smirnov، independent sample t test و تست kaplan-meier ارزیابی شد. بعد از آن نمونه ها برای بررسی الگوی شکست زیر استریومیکروسکوپ قرار گرفتند. نتایج: میانگین مقاومت به شکست نمونه های گروه اول و دوم به ترتیب 467±502/1416 و 397±299/1349 نیوتن بود. اختلاف آماری معنی داری در دو گروه مشاهده نشد(05/0p>). در گروه اول شکست در 5 نمونه داخل کامپوزیت و در 5 نمونه بین محل اتصال کامپوزیت و فایبر و در گروه دوم شکست در 4 نمونه داخل کامپوزیت و در 6 نمونه بین محل اتصال کامپوزیت و فایبر بود و در هیچ یک از نمونه ها فایبر به طور کامل قطع نشد. نتیجه گیری: در بریج های کامپوزیتی تقویت شده با فایبر، فایبرها موقعیت تحت کشش کانکتور را تقویت می کنند ولی قرار دادن فایبر اضافی در نواحی دیگر مقاومت به شکست رستوریشن را افزایش نمی دهد.